🥇 Jestem Julią Mam Lat 23

Proszę o zrobienie zadania 2/34str oraz 4/35str. Zadanie w załączniku ;). Question from @13Diana13 - Liceum/Technikum - Język francuski Jestem Julią/ mam lat 23/ dotkęłam kiedyś miłości. Kto jest osobą mówiącą w wierszu? 02. wzmogła rytm serca/ rozkołysała zmysły/ odeszła. Co się stało z tą miłością? 03. krzyczę wróć/ jestem Julią / mam tysic lat- żyję. Co czuje osoba mówiąca? posłuchaj innych wierszy tej autorki w różnej interpretacji. Poznaj Jestem Julią mam lat 23 dotknęłam kiedyś miłości miała smak gorzki jak filiżanka ciemnej kawy wzmogła rytm serca rozdrażniła mój żywy organizm rozkołysała zmysły odeszła H. Poświatowska Ja też byłam kiedyś Julią. Tyle, że mojego Romea nigdy nie poznałam. Ja zagubiłam się w ciszy - zamknęłam, on wniknął w wielkomiejski szum. Już nie wyszedł. Jeśli kiedyś go spotkam, powiem mu, że nigdy nie byliśmy Romeem i Julią, skoro potrafiliśmy bez siebie żyć. Tymczasem Julka została porwana przez kuzyna Wronki do foyer hotelu w celu rozmowy. Marek, kuzyn przyrodniego brata Andrzeja był weterynarzem jak rodzice Julki i okazało się że miał standninę koni w Bieszczadach. - Zapraszam do siebie do Arłamowa. - uśmiechnął się ukazując rząd bielutkich zębów. Jestem Julią mam lat 23 dotknęłam kiedyś miłości miała smak gorzki jak filiżanka ciemnej kawy wzmogła rytm serca rozdrażniła mój żywy organizm Mit Romea i Julii. Pojedynek Romea z Tybaldem, do „Romeo i Julia” W. Szekspira, rys. Andriolli,. W grobowcach, do „Romeo i Julia” W. Szekspira, rys. Halina Poświatowska Jestem Juliq Jestem Julią Imam lat 23 dotknęłam kiedyś miłości miała smak gorzki jak filiżanka ciemnej kawy wzmogła rytm serca roz … drażniła mój żywy organizm rozkołysała zmysły odeszła a) Określ podmiot mówiący w wierszu. Jestem Julią mam lat 23 dotknęłam kiedyś miłości miała smak gorzki (…) jak filiżanka ciemnej kawy Jestem Julią mam lat tysiąc żyję. napisała Halina Poświatowska – ten wiersz przyrzeczenie. Podmiot liryczny przyrzeka sobie i się zarzeka, że już nie spróbuje więcej tej miłości, która była gorzka i tego cierpienia. p1sg. jestem Julią Download Report Transcript jestem Julią Mit Romea i Julii Pojedynek Romea z Tybaldem, do „Romeo i Julia” W. Szekspira, rys. Andriolli, W grobowcach, do „Romeo i Julia” W. Szekspira, rys. Andriolli, Kalarus Roman Rosław Szaybo Andrzej Pągowski Prokofiev Romeo and Juliet balet • • • Romeo musi umrzeć Baz Luhrmann Romeo i Julia • OY60&feature=related Studio Buffo Romeo i Julia Oczy mają niebieskie i siwe, dwuzłotówki w kieszeniach na kino, żywią się chlebem i piwem, marzną im ręce zimą: Kochankowie z ulicy Kamiennej pierścionków, kwiatów nie dają. Kochankowie z ulicy Kamiennej wcale Szekspira nie znają. Kochankowie z ulicy Kamiennej. Wieczorami na schodach i w bramach, dotykają się ręce spierzchnięte, trwają tak czasem aż do rana, kiecki są stare i zmięte. Kochankowie z ulicy Kamiennej tramwajem jeżdżą w podróże. Kochankowie z ulicy Kamiennej boją się gliny i stróża. Kochankowie z ulicy Kamiennej. Aż dnia pewnego biorą pochodnie, w pochód ruszają, brzydcy i głodni. "Chcemy Romea - wrzeszczą dziewczyny my na Kamienną już nie wrócimy". "My chcemy Julii - drą się chłopaki dajcie nam Julię zbiry, łajdaki". Idą i szumią, idą i krzyczą, amor szmaciany płynie ulicą... ...Potem znów cicho, potem znów ciemno, potem wracają znów na Kamienną Do ołtarza miłości pielgrzymuję cicha, Płomień niosąc na ustach, a w sercu tęsknotę; Na drogę moją słońce rzuca złote róże, W młodocianych winnicach przelotny wiatr wzdycha: — O Giulia! Z daleka idę. Brzozy te białe, co stoją I płaczą w kraju moim, szeptały o tobie, A słowik, co dziś śpiewa tu, na twoim grobie, Namiętne pieśni rzucał w bezsenną noc moją, — O Giulia! Drogę do ciebie serca wskazało mi drżenie I szmery pocałunków w powietrzu uśpionem I róża ta, co płonie rozchylonym łonem, I od skrzydeł gołębich padające cienie, — O Giulia! Więc tutaj, jak zraniony ptak, tęsknymi loty Dążyłam, by o kamień oprzeć senną głowę I śnić wonie jaśminów, noce księżycowe I czuć dreszcze i żary tajemnej pieszczoty, — O Giulia! Lecz błagam, chciej przebaczyć samotnej pątnicy, Że zamiast kwiecia, zamiast weselnego pienia, Do grobu twego niosę zadumę milczenia I czoło pochylone, i żar łez w źrenicy... — O Giulia! I Nad Kapuletich i Montekich domem, Spłukane deszczem, poruszone gromem, Łagodne oko błękitu. II Patrzy na gruzy nieprzyjaznych grodów, Na rozwalone bramy do ogrodów -I gwiazdę zrzuca ze szczytu; III Cyprysy mówią, że to dla Julietty, Że dla Romea -- ta łza znad planety Spada... i groby przecieka; IV A ludzie mówią, i mówią uczenie, Że to nie łzy są, ale że kamienie, I -- że nikt na nie... nie czeka! Jestem Julią mam lat 23 dotknęłam kiedyś miłości miała smak gorzki jak filiżanka ciemnej kawy wzmogła rytm serca rozdrażniła mój żywy organizm rozkołysała zmysły odeszła Jestem Julią na wysokim balkonie zawisła krzyczę wróć wołam wróć plamię przygryzione wargi barwą krwi nie wróciła Jestem Julią mam lat tysiąc żyję Gustav Klimt „Romeo i Julia” w londyńskim teatrze Globe Jeśli kiedykolwiek zostałabym poproszona o przywołanie skojarzeń w postaci jednego jedynego obrazu na dźwięk słów "eteryczność", "kobiecość", "metafizyka" będącego uosobieniem tych słów przed moimi oczami w oka mgnieniu staje Poświatowska. Haśka, Hasieńka, Halina. Postawiona przede mną w całej swojej istocie, otoczona czymś, co w mojej wyobraźni tli się jako obłok stworzony ze słów, na którym rozpościerają się wszelkie atrybuty kobiecości. I gdy już, już zdaje mi się, że otrzymałam odpowiedź na to, kim Haśka była, jak ją opisać, przedstawić, uhonorować, w mgiełce puszczonej w moim kierunku sunie jej twórczość i jestem zgubiona zupełnie. Legenda głosi, że Poświatowska to poetka miłości. Ja mogłabym to sprostować krótko: Poświatowska to ucieleśnienie poezji miłosnej. "Odkąd cię poznałam noszę w kieszeni szminkę..." To moja najukochańsza kobieta na świecie. Słowa nie potrafią wyrazić, tego ile jej zawdzięczam, jak wiele nas łączy i jak wiele nas po czasie połączyło. Poświatowską odkryłam, zdaje się zupełnie przypadkowo, gdzieś, kiedyś, być może w zbiorze wierszy o określonej tematyce, być może w internecie, a być może w podręczniku szkolnym. Gdziekolwiek, by się to nie stało, Haśka pozostała ze mną na (ośmielę się stwierdzić) zawsze. Halinka to osoba nietuzinkowa i zjawiskowa pod każdym względem. Choć przez wielu stawiana na piedestale to osoba bardzo normalna, kobietą-aniołem wcale nie była. Przeżyła wiele, tak: przeżyła, bo Haśka starała się żyć pełnią życia i czerpać z niego jak najwięcej i nawet, jeśli najdrobniejszy ruch groził śmiercią, ona robiła wszystko na jej przekór. Pragnęła żyć, a nie egzystować."Chcę żyć! Tak, bardzo chcę żyć! Chcę chłonąć czyste powietrze, chcę się całować z moim chłopcem, chcę tańczyć w jego ramionach!" Z tej właśnie przekorności zrodziło się to, co się zrodzić musiało: kreślone z pasją wiersze, listy czy stronice "Opowieści dla przyjaciela". Wszystko, co jeszcze powstać powinno, wszystko, co powinno się zdarzyć przekreśliła choroba. Halinko, kochana, wypełniłaś mnie całą. Halinko, gdzie jesteś teraz? Halinko, dlaczego tylko oczami wyobraźni mogę przysiąść obok Ciebie na ławeczce w parku przypatrując się Twojemu własnemu szałowi twórczemu? Halinko, proszę, bądź przy mnie blisko bo tylko wtedy nie jest mi zimno... „Pamiętaj także o tym, że kochałam, i że to miłość skazała mnie na śmierć.”

jestem julią mam lat 23