🌧️ Czym Jest Dla Mnie Wiara

Wiara religijna – różnie definiowana postawa osobowa. Pod wpływem intelektualizmu platońskiego, rozróżniającego między mniemaniem ( gr. doxa) a wiedzą (gr. episteme ), w myśli europejskiej uważano nieraz wiarę za niepełne poznanie i wstęp do intelektualnego oglądu. Wśród postaw wiary rozróżnia się jednak postawę 21.08.2018, godz.11:37. Czytajac to świadectwo pragne ja również podzielić się moim swiadectwem wiary. Rok temu w kwietniu zaczelam pracę w salonie fryzjersim. Nie mialam na nic czasu praca stawała się ważniejsza od wiary . W sierpniu zostałam zwolniona z tej pracy pod pretekstem wielu reklamacji. Tak więc wiara jest wpisana w tryb naszego istnienia. Spośród tych wszystkich rodzajów wiary jakie nas dotykają, najważniejsza jest wiara którą nazwę podstawową, a mianowicie wiara w Boga. Nieczęsto zdarza się, żeby ktoś twierdził, że jest całkowitym ateistą i nie wierzy w nic i w nikogo. Dobra wiara a skutki zdarzeń. W polskim języku prawnym dobra wiara ma ujęcie subiektywne i obiektywne. I co istotne, jeżeli ustawa uzależnia skutki prawne od dobrej lub złej wiary, domniemywa się zgodnie z art.7 KC istnienie dobrej wiary. Jest to domniemanie prawne, wzruszalne i jeśli nie zostanie obalone wiąże sąd w orzekaniu. O wartości osoby człowieka w twórczości Mickiewicza i Miłosza. „Czucie i wiara silniej mówią do mnie, Niż mędrca szkiełko i oko”. „Lawina bieg od tego zmienia, Po jakich toczy się kamieniach”. Przywołane cytaty z wierszy dwóch polskich (z Litwą urodzeniem związanych) poetów dobrze oddają, charakterystyczne dla 3) Lojalność lub wierność wobec tych osób, zasad i rzeczy, w które wierzymy. Najważniejszym wg mnie jest drugi element, „ocenienie umysłem i spoleganie sercem”, gdyż ta zdolność umożliwia nam właściwie rozwijać prawdziwą „wiarę”. Ta definicja wiary stosowna jest zarówno dla wiary religijnej, jak i świeckiej. Odpowiada Włodek Markowicz [WIDEO] #COŚWIĘCEJ. - Dla mnie to jest najlepszy kawałek życia - mówił Włodek Markowicz. - Kiedy idę tam myślami, czuję najwięcej dobra, ciepła i fajności. - Są pewne uczucia, które się zna - bo zna się słowo. Ale ich znaczenie rozumie się dopiero, kiedy cię spotykają. Ja nie znałem wdzięczności. Dla jednych są to bożki, zaś dla drugich wiara w Boga Ojca Wszechmogącego. Smutny jest fakt, że tak wiele osób otrzymuje szansę od Boga, a nie potrafi jej docenić. Dla mnie wiara jest ważna, chodzę do kościoła, staram się nie grzeczyć i wierze w to że kiedyś trafię do Pana Boga Naszego. Komentarze. „Czym dla Ciebie jest religia? Uczuciem i przeżyciem, systemem dogmatów i wymogów moralnych, zespołem pobożnych praktyk czy żywą więzią z Bogiem, i powierzeniem Mu swego losu” bez zastanowienia wybrałam ten temat, ponieważ jako jedyny daje on szansę na to, aby w pełni wypowiedzieć swoje zdanie. Na początku cxDD4P2. Wątek: Czym dla Was jest wiara? 25 odp. Strona 1 z 2 Odsłon wątku: 5017 Zarejestrowany: 13-03-2013 09:19. Posty: 479 IP: Poziom: Maluch 7 października 2013 14:39 | ID: 1026371 Wielkimi krokami zbliża się Święto Zmarłych. Jak co roku pójdziemy na groby bliskich, którzy opuścili już ten świat. Będzie czas na refleksję i zastanowienie się nad własnym życiem. Stąd ten temat: Czym dla Was jest wiara? 7 października 2013 14:42 | ID: 1026378 O,masz Przed chwilą podziękowałam świadkom Jechowy Wierzę aczkolwiek nie praktykuję namiętnie W tej wierze się urodziłam i w tej chcę zemrzeć... 2 patrycja r-p Poziom: Przedszkolak Zarejestrowany: 23-09-2012 11:20. Posty: 915 7 października 2013 15:10 | ID: 1026393 Bóg i rodzina to dla mnie dwie największe wartości (świętości) w życiu. Wychowano mnie tak, że jak Bóg będzie na pierwszym miejscu wtedy wszystko pozostałe będzie na właściwym miejscu. 3 Katthy Poziom: Przedszkolak Zarejestrowany: 11-02-2013 18:13. Posty: 312 7 października 2013 15:22 | ID: 1026407 patrycja r-p (2013-10-07 15:10:20)Bóg i rodzina to dla mnie dwie największe wartości (świętości) w życiu. Wychowano mnie tak, że jak Bóg będzie na pierwszym miejscu wtedy wszystko pozostałe będzie na właściwym miejscu. O widzisz, u mnie jest podobnie :) 4 monaaa71 Poziom: Przedszkolak Zarejestrowany: 28-01-2009 08:46. Posty: 28735 7 października 2013 17:03 | ID: 1026449 jestem wierząca,tego samego uczę dzieci. chodzę z nimi co niedzielę do kościoła,ale moherową babcią raczej nie będę ;-) 5 Alina63 Poziom: Niemowlak Zarejestrowany: 26-01-2010 19:21. Posty: 18946 7 października 2013 18:09 | ID: 1026480 swoją wiarę mam w sercu , nie na pokaz ... 6 Mameks60 Zarejestrowany: 07-09-2013 14:26. Posty: 4899 7 października 2013 18:45 | ID: 1026489 Jestem wierzącą i praktykującą babcią - ale nie moherową 7 Dunia Poziom: Szkolniak Zarejestrowany: 10-03-2011 17:24. Posty: 18894 7 października 2013 20:09 | ID: 1026520 Wiara dla mnie jest DOBREM NAJWIĘKSZYM . W każdej religii jest jeden najważniejszy BÓG. I on jest tym DOBREM. Wiara to jest postępowanie zgodnie z dekalogiem. I nie musimy obnosić się z naszą wiarą. Ale uczynkami swoimi świadczyć o tym, że wierzymy w Boga. I to wystarczy, więcej dowodów naszej wiary nie potrzeba i nikt od nas nie wymaga. 8 lilithbb Poziom: Przedszkolak Zarejestrowany: 06-12-2011 08:26. Posty: 282 7 października 2013 21:06 | ID: 1026529 Wiara jest mi potrzebna do życia, bez niej nie miało by ono większego sensu. 9 monaaa71 Poziom: Przedszkolak Zarejestrowany: 28-01-2009 08:46. Posty: 28735 8 października 2013 08:24 | ID: 1026598 Alina63 (2013-10-07 18:09:45)swoją wiarę mam w sercu , nie na pokaz ... pięknie ujęte! 10 Monika_Pe Zarejestrowany: 04-03-2013 10:05. Posty: 936 8 października 2013 10:03 | ID: 1026679 a dla mnie wiara nie jest bardzo istotna. Kiedyś była ale potem zaczęłam dostrzegać pewne niuanse w dwóch parafiach do których uczęszczałam - a to ksiądz przed wydaniem zgody na ślub mojej siostry głośno komentował, że za mało pieniędzy w kopercie na Kolendzie zostawiliśmy (bo wg niego 100zł to minimum a co poniżej to w sumie obraza), raz poszłam do spowiedzi ( z potrzeby serca!) to 45 minut słuchałam (ja i wszyscy ludzie na Mszy) jaka ze mnie szmata jest...nowy samochód dla proboszcza, żądanie opłaty w ustalonej kwocie za chrzest dziecka - takie małe rzeczy sprawiły, że przestałam się w kościele pojawiać. Wiem, że nie każdy ksiądz taki jest i że różni ludzie mają różne doświadczenia a ja może po prostu źle trafiałam ale się zraziłam pazrnością kleru. 11 patrycja r-p Poziom: Przedszkolak Zarejestrowany: 23-09-2012 11:20. Posty: 915 8 października 2013 10:09 | ID: 1026682 Monika_Pe (2013-10-08 10:03:42)a dla mnie wiara nie jest bardzo istotna. Kiedyś była ale potem zaczęłam dostrzegać pewne niuanse w dwóch parafiach do których uczęszczałam - a to ksiądz przed wydaniem zgody na ślub mojej siostry głośno komentował, że za mało pieniędzy w kopercie na Kolendzie zostawiliśmy (bo wg niego 100zł to minimum a co poniżej to w sumie obraza), raz poszłam do spowiedzi ( z potrzeby serca!) to 45 minut słuchałam (ja i wszyscy ludzie na Mszy) jaka ze mnie szmata jest...nowy samochód dla proboszcza, żądanie opłaty w ustalonej kwocie za chrzest dziecka - takie małe rzeczy sprawiły, że przestałam się w kościele pojawiać. Wiem, że nie każdy ksiądz taki jest i że różni ludzie mają różne doświadczenia a ja może po prostu źle trafiałam ale się zraziłam pazrnością kleru. Też nie raz uważam, że księża są pazerni, ale nie wpływa to na moją wiarę. Wierzę w Boga a nie w księży. Nie dla nich chodzę do kościoła. Zawsze powtarzam sobie, że oni też będą osądzeni za swoje postępowanie, tak samo jak my. 12 Stokrotka Poziom: Pełnoletnia Zarejestrowany: 28-04-2009 15:58. Posty: 66128 8 października 2013 10:18 | ID: 1026688 Dunia (2013-10-07 20:09:10)Wiara dla mnie jest DOBREM NAJWIĘKSZYM . W każdej religii jest jeden najważniejszy BÓG. I on jest tym DOBREM. Wiara to jest postępowanie zgodnie z dekalogiem. I nie musimy obnosić się z naszą wiarą. Ale uczynkami swoimi świadczyć o tym, że wierzymy w Boga. I to wystarczy, więcej dowodów naszej wiary nie potrzeba i nikt od nas nie wymaga. Ładnie to napisałaś Duniu. Też tak myślę. 13 Malwina. Poziom: Starszak Zarejestrowany: 18-04-2012 17:23. Posty: 3153 8 października 2013 10:25 | ID: 1026692 Wierzę w siłę wyższą, jakkolwiek by jej nie nazwano, bo tak wygodniej, życie ma jakiś sens. do kościoła nie chodzę, staram się być dobrym człowiekiem, tyle. 14 Mariola1811 Zarejestrowany: 04-07-2013 23:37. Posty: 330 8 października 2013 10:40 | ID: 1026700 Czym dla mnie jest wiara... kiedyś była bardzo ważna, a uczestniczenie w mszy wciąż robi na mnie wielkie wrażenie - coś takiego pojawia się w sercu, co trudno ująć słowami. A jednak... coś we mnie pękło... Z jednej strony wciąż chcę wierzyć w tą dobroć, w nieśmiertelną duszę, że jednak coś tam jest po tej drugiej stronie... A z drugiej... coraz więcej pojawia się wątpliwości. Czasami to nawet sobie myślę, że ktoś "wymyślił" całą tę historyjkę o Bogu... aby wytłumaczyć sobie sens życia i wyciszyć strach przed śmiercią. Opowiść, którą się powtarza przez setki, tysiące lat w końcu nabiera barw i zaczyna się w nią wierzyć... Dlaczego wierzymy w Boga - jego wielką moc, a magię i inne cuda fantastyczne uważamy za bajkę? Im człowiek starszy, tym wierzy mocniej, modli się więcej... tak mi się wydaje... bo zbliża się ku końcowi, a co jeżeli nic tam nie ma, a jedyny ślad po nas pozostaje w naszych dzieciach? Wspieramy kościół - wielkie świątynie i księży, aby mogli jeździć luksusowymi samochodami, a niekiedy nam samym brakuje na bierzące potrzeby... Z tymi opłatami to już mnie głowa boli... dlaczego bowiem mamy płacić za lekcje religii w szkole? Czy księdza "obowiązkiem" nie jest głoszenie słowa Bożego? Skąd wziął się zwyczaj dawania pieniędzy, gdy ksiądz chodzi po kolędzie? Rozumiem, że kościół musi się z czegoś utrzymywać, ale jeżeli chcę wesprzeć kościół to idę na mszę i daję na tacę - tyle ilę mogę, a ksiądz nie powinien nosem kręcić. Fakt płacenia za śluby, chrzty i inne pominę... Monika_Pe już coś o tym powiedziała... Niestety, idziemy do kościoła, ale ksiądz reprezentuje kościół swoją osobą. Jak mam nie zwracać uwagę na jego podejście i w spokoju ducha się modlić, gdy zachowanie księdza, jego słowa na mszy, pozostawiają wiele do życzenia? Kiedyś na mszy dla dzieci - dla dzieci! - ksiądz na mównicy powiedział, że mamy gości z innej parafii i bez żadnych zahamowań poprosił o datki dla nich - nie te z tacy - że na zewnątrz stoi ksiądz od nich... no ludzie! Ostatnio edytowany: 08-10-2013 10:40, przez: Mariola1811 15 Asiencja Zarejestrowany: 08-04-2013 07:10. Posty: 115 8 października 2013 11:01 | ID: 1026708 A dla mnie nie ma żadnego znaczenia. Pomijam oczywiście pazerność księży itd, oszukiwanie, pedofilie, homofobie czy inne ich ułomności. Szkoda, że Biblia jedno a księża drugie - bo np. nazywanie kogoś przyjaciółką lub oblubienicą, jak Jezus nazywa Marię Magdalenę, to w tamtych czasach była albo żona albo kochanka... ale kościół milczy w tej sprawie... Ale wiara to jedno a kościół to drugie. Jednak dla mnie cała Biblia to jak dobra powieść s-f. Pewno gdyby ktoś nam wmówił, że pudełko zapałek jest bóstwem to byśmy w towierzyli... Uważam, że istnieje przeznaczenie ale bóg to już dla mnie jakaś ściema kościoła żeby ludzi w ryzach trzymać - a przedstawia go jako tyrana bezdusznego, który kocha mocno ale karze jeszcze mocniej... 16 Artika Poziom: Maluch Zarejestrowany: 18-09-2012 16:39. Posty: 4749 8 października 2013 11:01 | ID: 1026709 Czym dla mnie jest wiara? Teraz jest przede wszystkim postępowaniem. Niestety, osoby takie jak ja są separowane w wielu kościołach. Nie ważny powód rozwodu - ważny jest fakt, że on nastąpił i gdzie bym nie pukała (a był taki okres w życiu) to wszędzie mnie że tak powiem "wypraszano". Teraz staram się z Dorcią chodzić do kościoła, bo chciałabym żeby wierzyła tak jak ja swego czasu, ale utrudnia mi to jej podatność na zarazki (nie ma niedzieli, po której nie wyszłaby z kościoła bez kichania i kataru następnego dnia) no i niestety osoby zakonne też mi to utrudniają, opowiadając na religii historie o wilkołakach pożerających ludzi, czy o wykluczeniu osób, a ja muszę potem tłumaczyć dziecku co jest prawdą a co nie. Wierzę, że wiara w Jednego Boga pełnego miłości i wybaczenia, wiara w nauki Chrystusa (a one nie zawsze na chwilę obecną zgadzają się z naukami Kościoła) jest potrzebna każdemu człowiekowi i każdy kto ma zasady - żyje właśnie w ten sposób (nawet jeśli nie zdaje sobie z tego sprawy, lub usiłuje zaprzeczać). Bóg to jedno wielkie Dobro a podstawowa jego zasada to "Kochaj Bliźniego Swego jak Siebie Samego" moim zdaniem powinna zawsze i wszędzie obowiązywać. Inna sprawa, że ludzie sprowadzają teraz swoje życie do materialnej jego strony, zapominając ile mogą uzyskać, poprzez uśmiech, drobne dobre gesty przez odpowiednie wartościowanie każdego dnia. Pomijają fakt, że dzieci to "gąbki" i chłoną z rodziców wszystko - i to co dobre i to co złe i to od nas nie z książek, telewizji czy internetu uczą się żyia i jego wartości. Pomijają fakt, że przytulenie dziecka okazanie mu miłości może znaczyć tak wiele, a przecież Bóg to podstawa Miłości. Niby proste niby oczywiste a jednak zaniedbane w wielu przypadkach. 17 Monika_Pe Zarejestrowany: 04-03-2013 10:05. Posty: 936 8 października 2013 12:54 | ID: 1026751 patrycja r-p (2013-10-08 10:09:16) Monika_Pe (2013-10-08 10:03:42)a dla mnie wiara nie jest bardzo istotna. Kiedyś była ale potem zaczęłam dostrzegać pewne niuanse w dwóch parafiach do których uczęszczałam - a to ksiądz przed wydaniem zgody na ślub mojej siostry głośno komentował, że za mało pieniędzy w kopercie na Kolendzie zostawiliśmy (bo wg niego 100zł to minimum a co poniżej to w sumie obraza), raz poszłam do spowiedzi ( z potrzeby serca!) to 45 minut słuchałam (ja i wszyscy ludzie na Mszy) jaka ze mnie szmata jest...nowy samochód dla proboszcza, żądanie opłaty w ustalonej kwocie za chrzest dziecka - takie małe rzeczy sprawiły, że przestałam się w kościele pojawiać. Wiem, że nie każdy ksiądz taki jest i że różni ludzie mają różne doświadczenia a ja może po prostu źle trafiałam ale się zraziłam pazrnością kleru. Też nie raz uważam, że księża są pazerni, ale nie wpływa to na moją wiarę. Wierzę w Boga a nie w księży. Nie dla nich chodzę do kościoła. Zawsze powtarzam sobie, że oni też będą osądzeni za swoje postępowanie, tak samo jak my. może i tak ale jak mi ksiądz na mszy mówi, że w zeszłym tygodniu z tacy zebrał tylko 2000zł i to mało bo drodzy parafianie! dzwonnicę trzeba budować to mi się nóż w kieszeni otwiera bo za 2000zł to niektórzy ludzie w tej parafii przeżyliby cały miesiąc! Poza tym całe to złoto, drogie kamienie błyszczące na ołtarzach Matki Boskiej i ludzie siię do tego modlą a czy nie miało byc tak, że mieliśmy my -chrześcijanie nie modlić się do posągów i "bożków" a czym innym jest wynoszenie na ołtarze zwykłych ludzi? Ksiądz jest poniekąd głosem Boga - przecież to ksiądz mówi kazanie na Mszy a jak mi mówi na kogo mam głosować to ja tego słuchać nie chcę :) 18 aneta1114 Zarejestrowany: 20-03-2012 09:46. Posty: 668 8 października 2013 13:37 | ID: 1026775 Dzięki wierze w Boga jestem silniejsza,pewniejsza siebie i czuję ,ze Bóg dodaje mi sił w pokonywaniu problemów!Lubię sobie pójśc do Kościoła i wciszy zatopic się w modlitwie ,zaraziłam (że tak powiem ) swoja wiarą syna jest ministrantem i staramy sie kilka razy byc w tygodniu na Mszy .Syn stał sie lepszy ,spokojniejszy i bardzo nas wiara zblizyła do mąz jest w domu to i męza wyciągam z córcia i idziemy wspólnie jak równiez modlimy sie wieczorea wszyscy razem 19 wamat Poziom: Przedszkolak Zarejestrowany: 01-10-2009 12:38. Posty: 4075 8 października 2013 14:45 | ID: 1026848 patrycja r-p (2013-10-08 10:09:16) Monika_Pe (2013-10-08 10:03:42)a dla mnie wiara nie jest bardzo istotna. Kiedyś była ale potem zaczęłam dostrzegać pewne niuanse w dwóch parafiach do których uczęszczałam - a to ksiądz przed wydaniem zgody na ślub mojej siostry głośno komentował, że za mało pieniędzy w kopercie na Kolendzie zostawiliśmy (bo wg niego 100zł to minimum a co poniżej to w sumie obraza), raz poszłam do spowiedzi ( z potrzeby serca!) to 45 minut słuchałam (ja i wszyscy ludzie na Mszy) jaka ze mnie szmata jest...nowy samochód dla proboszcza, żądanie opłaty w ustalonej kwocie za chrzest dziecka - takie małe rzeczy sprawiły, że przestałam się w kościele pojawiać. Wiem, że nie każdy ksiądz taki jest i że różni ludzie mają różne doświadczenia a ja może po prostu źle trafiałam ale się zraziłam pazrnością kleru. Też nie raz uważam, że księża są pazerni, ale nie wpływa to na moją wiarę. Wierzę w Boga a nie w księży. Nie dla nich chodzę do kościoła. Zawsze powtarzam sobie, że oni też będą osądzeni za swoje postępowanie, tak samo jak my. Po pierwsze: wierzymy nie w księdza tylko w Boga. Ksiądz wyrósł w określonej rodzinie, środowisku i to jaki jest dużo od tego zależy. Obecnie jeżeli rodzina nawet jest wierząca, wiara bywa letnia. Część księży nie idzie do seminarium z powołania (tak samo jak np. nauczyciel). Powody mogą być różne np. zawód miłosny. Rodzice nie zachęcają swoich dzieci do modlitwy, udziału w mszy itd. Byłam zszokowana, gdy wybrałam się na różaniec dla dzieci. W 12 tys. mieście garstka ( Dopiero po wyjściu uświadomiłam sobie, ze nie będzie I komunii. Czyli tylko "na pokaz" mamy chodzić, żeby ksiądz widział, bo może nie dopuścić do komunii? Osobiście - wiara to moc do życia, do pokonywania różnych przeciwności. Kiedyś już pisałam, że brak kościoła i mszy św. boleśnie odczułam podczas 3 - tygodniowego pobytu w Holandii. Mamy to szczęście, że w każdym momencie możemy wejść do kościoła i powierzyć Bogu swoje radości i zmartwienia. 20 Monika_Pe Zarejestrowany: 04-03-2013 10:05. Posty: 936 8 października 2013 15:02 | ID: 1026861 wamat (2013-10-08 14:45:49) patrycja r-p (2013-10-08 10:09:16) Monika_Pe (2013-10-08 10:03:42)a dla mnie wiara nie jest bardzo istotna. Kiedyś była ale potem zaczęłam dostrzegać pewne niuanse w dwóch parafiach do których uczęszczałam - a to ksiądz przed wydaniem zgody na ślub mojej siostry głośno komentował, że za mało pieniędzy w kopercie na Kolendzie zostawiliśmy (bo wg niego 100zł to minimum a co poniżej to w sumie obraza), raz poszłam do spowiedzi ( z potrzeby serca!) to 45 minut słuchałam (ja i wszyscy ludzie na Mszy) jaka ze mnie szmata jest...nowy samochód dla proboszcza, żądanie opłaty w ustalonej kwocie za chrzest dziecka - takie małe rzeczy sprawiły, że przestałam się w kościele pojawiać. Wiem, że nie każdy ksiądz taki jest i że różni ludzie mają różne doświadczenia a ja może po prostu źle trafiałam ale się zraziłam pazrnością kleru. Też nie raz uważam, że księża są pazerni, ale nie wpływa to na moją wiarę. Wierzę w Boga a nie w księży. Nie dla nich chodzę do kościoła. Zawsze powtarzam sobie, że oni też będą osądzeni za swoje postępowanie, tak samo jak my. Po pierwsze: wierzymy nie w księdza tylko w Boga. Ksiądz wyrósł w określonej rodzinie, środowisku i to jaki jest dużo od tego zależy. Obecnie jeżeli rodzina nawet jest wierząca, wiara bywa letnia. Część księży nie idzie do seminarium z powołania (tak samo jak np. nauczyciel). Powody mogą być różne np. zawód miłosny. Rodzice nie zachęcają swoich dzieci do modlitwy, udziału w mszy itd. Byłam zszokowana, gdy wybrałam się na różaniec dla dzieci. W 12 tys. mieście garstka ( Dopiero po wyjściu uświadomiłam sobie, ze nie będzie I komunii. Czyli tylko "na pokaz" mamy chodzić, żeby ksiądz widział, bo może nie dopuścić do komunii? Osobiście - wiara to moc do życia, do pokonywania różnych przeciwności. Kiedyś już pisałam, że brak kościoła i mszy św. boleśnie odczułam podczas 3 - tygodniowego pobytu w Holandii. Mamy to szczęście, że w każdym momencie możemy wejść do kościoła i powierzyć Bogu swoje radości i zmartwienia. masz rację ale ksiądz jest przedstawicielem Boga, to ksiądz jest "wizytówką" kościoła i jeśli ksiądz odwala tzw "manianę" to nie dziwmy się później, że wiara jest jak to określiłaś letnia. Strona 1 z 1 [ Posty: 11 ] Nie wiem co mam zrobic... Autor Wiadomość Dołączył(a): Wt maja 22, 2018 19:19Posty: 140 Nie wiem co mam zrobic... problem. Narobilem balaganu lekarzom i terapeutom przez moja glupote... teraz nie mam odwagi do nich isc i przyznac sie do bledu. Oni mi chcieli pomoc i narazali sie dla mnie a ja im taka zadyme robilem ze szkoda gadac. Problem w tym ze mam problem z ustaleniem diagnozy i ogulnie w okol mnie toczy sie naprawde wiele problemow roznego rodzaju takze tych prawnych... boje sie isc udac do placowki ktora mi chciala pomoc bo to jest nie latwa sprawa w okol mnie a ja sprawialem same klopoty ludziom ktorzy naprawde mi pomagali... Boje sie tez ze moga mnie za to zamknac poniewaz w stosunku do mojej diagnozy jest duzo problemow prawnych i na mojej osobie tez popelniono pewnego rodzaju przestepstwo swiadomie podaja mi leki przez pewnych lekarzy ktore mi zaszkodzily... ogulnie to jest sprawa jak w jakim filmie kryminalistycznym i nie wiem jak sie polapac w tym wszystkim... dodatkowo mam terqz takiego doła, taka depresje ze szkoda gadac...Prosze pomozcie co mam robic... Pt maja 14, 2021 16:39 Dowiar Dołączył(a): So kwi 10, 2021 15:53Posty: 377 Re: Nie wiem co mam zrobic... Zajmij się naprawianiem szkód jakie wyrządziłeś, to leczy najlepiej z choroby! Nie ma lepszego lekarstwa. Szczere przyznanie do winy oraz naprawianie daje szansę na lżejszy wyrok. Rób coś, nic nie robienie daje doła. Pt maja 14, 2021 16:53 Tomkris Dołączył(a): Wt maja 22, 2018 19:19Posty: 140 Re: Nie wiem co mam zrobic... Dowiar napisał(a):Zajmij się naprawianiem szkód jakie wyrządziłeś, to leczy najlepiej z choroby! Nie ma lepszego lekarstwa. Szczere przyznanie do winy oraz naprawianie daje szansę na lżejszy wyrok. Rób coś, nic nie robienie daje zle mnie zrozumiales... nie zlamalem prawa... nie ja... chodzi o to ze pewni lekarze leczyli mnie lamiac prawo a inni chciali mi pomoc narazajac sie na konflikt z nimi... Teraz Ci lekarze ktorzy mi pomogli maja problemy przez moja glupote a ja nie mam odwagi do nich isc i im o tym powiedziec natomiast boje sie tez ze miarka sie juz przebrala i Ci co mi chcieli pomoc zamkna mnie w za to ze im takiego balaganu zrobilem i nie mowie tu o wiezieniu.... Mam problem z lekarzami.... Pt maja 14, 2021 17:01 Dowiar Dołączył(a): So kwi 10, 2021 15:53Posty: 377 Re: Nie wiem co mam zrobic... Ta sytuacja Ciebie czegoś nauczyła, czy nadal popełniasz głupotę, skorygowałeś to? Pt maja 14, 2021 17:39 Tomkris Dołączył(a): Wt maja 22, 2018 19:19Posty: 140 Re: Nie wiem co mam zrobic... Jesli to teraz sprubuje skorygowac to moge zaplacic za to nawet zyciem... wiem ze to glupie co pisze ale roznie to bywa... nie wiem co mam robic... Pt maja 14, 2021 20:35 Dowiar Dołączył(a): So kwi 10, 2021 15:53Posty: 377 Re: Nie wiem co mam zrobic... Tomkris napisał(a):Jesli to teraz sprubuje skorygowac to moge zaplacic za to nawet zyciem... wiem ze to glupie co pisze ale roznie to bywa... nie wiem co mam robic...Jeżeli nie możesz napisać tutaj czegoś więcej to napisz na priv, nic nie obiecuje, ale spróbuje coś podpowiedzieć. Pt maja 14, 2021 20:45 Kael Dołączył(a): Śr kwi 04, 2012 15:51Posty: 15037 Re: Nie wiem co mam zrobic... Tomkris Dlaczego zaraz tak dramatycznie? Podejrzewasz, ze ciebie ci lekarze zamorduja? Takie masz zle zdanie o nich?W koncu wiedza, ze jestes chorym czlowiekiem i biora na to zdaniem powinienes jasno porozmawiac z zainteresowanymi i wyjasnic watpliwosci. Inaczej (byc moze zupelnie bezpodstawne) obawy i wyrzuty sumienia ciebie wykoncza. Pt maja 14, 2021 20:48 niewazny12 Dołączył(a): Śr kwi 09, 2008 10:19Posty: 1198 Re: Nie wiem co mam zrobic... Tomkris, czy te Twoje wielkie problemy nie wynikają przede wszystkim z trudności religijnych, np. tych z rachunkiem sumienia i spowiedzią? Czy Twoje zaburzenia psychiczne nie koncentrują się przede wszystkim wokół religii?Byłem u spowiedzi i Komunii po raz pierwszy od ponad roku. Nie robiłem jakiegoś bardziej szczegółowego rachunku sumienia... "Boję się" tej praktyki... Tomkris, chyba masz poważne problemy ze skrupulanctwem czy skłonnościami do niego... Mam myśli, że takie osoby w ogóle nie powinny robić dłuższych rachunków sumienia i odbywać dłuższych spowiedzi. Mam "traumatyczne" doświadczenia z długimi rachunkami sumienia czy spowiedziami. W moim przypadku problemy religijne mogą "bardzo wpływać" na mój stan psychiczny według mnie, chociaż myślę, że nawet i wtedy, gdybym nie wierzył w możliwość strasznej kary Bożej, to i tak miałbym takie same orzeczenia dotyczące niepełnosprawności i zdolności do pracy. _________________Bóg jest tylko jeden. Nie ma boga poza BOGIEM. Nie chcę iść do piekła! Nie chcę być potępiony bez końca! Wszystko, co nie jest Bogiem, jest stworzeniem jedynego Boga, jaki istnieje we wszechbycie. Bóg jest niezmienny, bez początku, bez końca. Pt maja 14, 2021 21:53 Robek Dołączył(a): So gru 20, 2014 19:04Posty: 6825 Re: Nie wiem co mam zrobic... niewazny12 napisał(a):Mam "traumatyczne" doświadczenia z długimi rachunkami sumienia czy spowiedziami. W moim przypadku problemy religijne mogą "bardzo wpływać" na mój stan psychiczny według mnie, chociaż myślę, że nawet i wtedy, gdybym nie wierzył w możliwość strasznej kary Bożej, to i tak miałbym takie same orzeczenia dotyczące niepełnosprawności i zdolności do sie piekła? a tego że nagle zaatakują kosmici i wszystkich pozabijają, to tego sie nie boisz? przecież prawdopodobieństwo zaistnienia obu tych sytuacji jest takie samo. _________________Wymyśliłem swoje życie od początku do końca bo to, które dostałem mi się nie podobało. So maja 15, 2021 17:36 Dowiar Dołączył(a): So kwi 10, 2021 15:53Posty: 377 Re: Nie wiem co mam zrobic... niewazny12 napisał(a):Rachunek sumienia jest naMam "traumatyczne" doświadczenia z długimi rachunkami sumienia czy spowiedziami. W moim przypadku problemy religijne mogą "bardzo wpływać" na mój stan psychiczny według mnie, chociaż myślę, że nawet i wtedy, gdybym nie wierzył w możliwość strasznej kary Bożej, to i tak miałbym takie same orzeczenia dotyczące niepełnosprawności i zdolności do sumienia, nie musi być długi, a głownie najważniejszy jest przed samym sobą. My sami sobie stwarzamy największe kary. Należy nauczyć wybaczać nie tylko innym, ale i samemu sobie. Wybacz sobie i idź nie grzesz więcej. Amen!Oczywiście nie należy wpadać w skrajność zbyt łatwego rozgrzeszania się ze wszystkiego jak leci. I druga skrajność ciągłego obwiniania siebie za wszystko. We wszystkim musi być umiar ma moc dawania sobie samemu rozgrzeszenia, jeżeli robi to autentycznie i od serca, a nie mechanicznie czy z pokrętnym zamiarem. Jeżeli przy tym ma wsparcie mądrego kapłana, to będzie miał dodatkowe wsparcie, w dobrej sprawie. So maja 15, 2021 18:16 Tomkris Dołączył(a): Wt maja 22, 2018 19:19Posty: 140 Re: Nie wiem co mam zrobic... Kael napisał(a):Tomkris Dlaczego zaraz tak dramatycznie? Podejrzewasz, ze ciebie ci lekarze zamorduja? Takie masz zle zdanie o nich?W koncu wiedza, ze jestes chorym czlowiekiem i biora na to zdaniem powinienes jasno porozmawiac z zainteresowanymi i wyjasnic watpliwosci. Inaczej (byc moze zupelnie bezpodstawne) obawy i wyrzuty sumienia ciebie podejrzewam ze mnie zamorduja ale moga przymusowo zamknac a wtedy dostana mnie tylko martwego bo nie pozwole im na okol mnie tyczy sie nie latwa sprawa i to jest problem zarowno dla mnie jak i dla osob ktore chca mi pomoc, przynajmniej na razie pomoc... N maja 16, 2021 0:49 Wyświetl posty nie starsze niż: Sortuj wg Strona 1 z 1 [ Posty: 11 ] Decydując się na związek z człowiekiem niewierzącym, trzeba sobie zadać pytanie, czy rzeczywiście chcę poślubić niewierzącego człowieka, czy raczej poślubiam swoją iluzję, że, owszem, on teraz jest niewierzący, ale siłą mojego pragnienia kiedyś zacznie psychoterapeutą TOMASZEM GAJEM OP rozmawia KATARZYNA KOLSKACzy błogosławił ojciec kiedyś związek małżeński, w którym jedna z osób była wierząca, a druga niewierząca?Nie błogosławiłem. Ale spotkałem się z sytuacjami, kiedy ktoś deklarował: Mój chłopak jest niewierzący. Albo: Moja dziewczyna jest niewierząca. I co ojciec na to mówił? Pytałem: Jak się dogadujecie w kwestii wiary? Zawsze sugerowałem, żeby o tym pogadać ze sobą przed zawarciem małżeństwa. Podobnie zresztą jak trzeba porozmawiać o wychowywaniu dzieci, prowadzeniu domu, finansach… Jeśli bowiem dla kogoś wiara jest czymś ważnym, jest wartością, która przenika do głębi jego życia, to pojawia się problem. I w takich sytuacjach nie ma prostych rozwiązań. Znalezienie wspólnej płaszczyzny wymaga wielu godzin rozmów. Ale kiedy młodzi ludzie są zakochani, to nie myślą o takich rzeczach. A nawet jeśli myślą, to nie są one dla nich wtedy najważniejsze. Może najlepiej byłoby decydować się na małżeństwo bez patrzenia na wspólne życie przez okulary romantycznej miłości. Bo kiedy jest się zakochanym, to wtedy się wydaje, że wszystko się jakoś poukłada. Tak samo jest zresztą z wstąpieniem do zakonu. Niektórzy mówią, że to jest łaska różowych okularów, bo gdybyśmy widzieli wszystko od początku, to nigdy w życiu nikt by nie wstąpił do zakonu, nikt by się nie ożenił i nikt by nie wyszedł za mąż. A różnice między tym, co sobie wyobrażamy, a tym, co przyniesie ze sobą życie, prędzej czy później się ujawnią. Kiedy ktoś patrzy przez różowe okulary na swoją narzeczoną, to wszystko mu się w niej podoba – to jak się zachowuje, jak się porusza, jak siada, jak je, jak śpi. No po prostu anioł! Ale różowe okulary z czasem tracą swoją różową anioł nie jest już taki anielski? Absolutnie tak. Podobnie będzie z kwestią wiary. Ktoś przed ślubem mówi: To nie jest aż taki problem, dogadamy się. Niestety, z czasem może się okazać, że to jest wielki problem. Myśli ojciec, że taki związek może się udać? Że warto czasami zaryzykować? Dużo zależy od tego, jak się nauczymy żyć ze sobą, doceniać to, co nas łączy, ale też szanować to, co nas różni – nie tylko w kwestii wiary, ale też we wszystkich innych kwestiach. Jeśli mamy dużą pojemność na różnorodność, to wydaje się, że można dać sobie szansę. Kościół przecież dopuszcza takie małżeństwa, a nie dopuszczałby, gdyby to było zupełnie nierealne. Wydaje mi się jednak, że to jest dosyć trudne, i z tą decyzją małżonkowie będą się mierzyć w każdym momencie swojego życia. Nie wystarczy o tym pogadać raz przed ślubem. Trzeba się będzie mierzyć z wieloma pytaniami: Jak będą spędzali niedziele? Jak będą wychowywali dzieci? Czy one będą chodziły do kościoła, czy będą przyjmowały sakramenty, czy będą uczęszczały na religię?Podobne pytania się pojawią, gdy ślub biorą osoby różnych wyznań, co dziś – w dobie przemieszczania się po świecie – nie jest wcale takie rzadkie. Jeśli dla każdej z tych osób jej wiara jest ważna, no to musi się pojawić pytanie, w jakiej wierze będziemy wychowywali dzieci. No problemów. Nie mam pojęcia, jak sobie z tym poradzić. Ktoś musi ustąpić. Tak. I wydaje mi się, że zazwyczaj ustępuje ta strona, która jest mniej zaangażowana Paweł mówi, że uświęca się niewierzący mąż dzięki wierzącej żonie. To brzmi jak zachęta pełna ta zachęta może być też pułapką, w którą, jak mi się wydaje, częściej wpadają kobiety, myśląc sobie: On na razie jest niewierzący, ale przecież kiedyś na pewno się nawróci. Ja go nawrócę. Może to drastyczne porównanie, ale to jest trochę tak, jakby dziewczyna, biorąc sobie za męża mężczyznę nadużywającego alkoholu, liczyła po cichu na to, że on po ślubie się zmieni, bo ją kocha. I przestanie pić. A to, niestety, tak nie działa. Jeżeli ktoś liczy na to, że nawróci współmałżonka, to może się bardzo rozczarować. Dla-tego, decydując się na związek z człowiekiem niewierzącym, trzeba sobie zadać pytanie, czy rzeczywiście chcę poślubić niewierzącego człowieka, czy raczej poślubiam swoją iluzję, że owszem, on teraz jest niewierzący, ale siłą mojego pragnienia kiedyś zacznie wierzyć. Taka iluzja to prosta droga do konfliktu, który wcześniej czy później wybuchnie. A co z obietnicą św. Pawła?Oczywiście Pan Bóg ma swoje drogi do każdego z nas, więc nie możemy wykluczyć, że ktoś, kto był niewierzący, zacznie kiedyś wierzyć. Można się też modlić gorąco o nawrócenie męża czy żony. Wydaje mi się jednak, że św. Paweł mówi raczej o dawaniu przykładu i o świadectwie. To one mogą zachęcić do wiary. Jeśli ktoś ma niewierzącego współmałżonka, a sam jest osobą wierzącą i wiara jest dla niego czymś najcenniejszym w życiu, to wydaje się zrozumiałe, że chce się tym skarbem możliwa jest jedność w małżeństwie, jeśli małżonków różni coś tak fundamentalnego jak ich wiara? Nie spotkałem takiej pary, nie spotkałem takiego małżeństwa. Myślę jednak, że budowanie jedności, gdy dzieli nas coś tak ważnego, wymaga ogromnej dojrzałości tych ludzi. Porozmawiajmy teraz o innej sytuacji, kiedy małżonkowie świadomie decydują się na związek sakramentalny, żyją wiarą i wychowują dzieci w tej wierze, ale nagle dla jednego z nich wiara staje się obojętna. Przestaje chodzić do kościoła, przestaje się modlić, nie korzysta z sakramentów. Co powinna zrobić ta druga strona?Takie sytuacje nigdy nie dzieją się nagle, one nabrzmiewają. Małżonkowie, którzy są ze sobą blisko, dosyć szybko zorientują się, że coś niepokojącego narasta. I powinni jak najszybciej o tym porozmawiać. To optymistyczne założenie. Terapeuci mówią, że ludzie ze sobą mało rozmawiają. Może to jest właśnie największy problem. Nie wyobrażam sobie, jak w małżeństwie można nie rozmawiać o czymś, co jest dla mnie ważne. I nie należy czekać rok, dwa albo trzy lata. Trzeba pytać od razu, gdy taka sytuacja zacznie nas niepokoić. Co się stało? Dlaczego nie chcesz iść do kościoła? Dlaczego się nie modlisz? Czekanie na to, aż problem sam się rozwiąże, nie działa. Z drugiej strony brak rozmowy na ten temat może pokazywać, że to wcale nie jest dla mnie aż takie ważne. Nie chodzi do kościoła? No trudno…Reagować trzeba od razu. No i ktoś powie: Wiara jest moją prywatną sprawą, nie wtrącaj się. Co wtedy?Tak można powiedzieć do kogoś obcego, z kim niewiele mnie łączy. Ale do najbliższej osoby? Taka odpowiedź mogłaby być sygnałem, że ci ludzie już dawno się rozeszli – nie tylko w kwestii wiary, ale przede wszystkim emocjonalnie. Decydując się na wspólne życie, daliśmy sobie prawo do tego, żeby rozmawiać o wszystkich sprawach, bez względu na to, że w niektórych kwestiach będziemy się różnić. Ale odpowiedź: Nie wtrącaj się, to jest moja sprawa – pokazuje, że między tymi ludźmi jest jakaś co by ojciec podpowiedział?Nie zaczynałbym od wiary. Ona może być tutaj tylko pretekstem. W psychoterapii się mówi, że jest treść i proces. Treść to jest to, o czym rozmawiamy, a proces to jest to wszystko, co się dzieje między nami bez słów. Ja bym zaczął od tego właśnie. Coś między nami musi się dziać niedobrego, skoro nie chcesz mnie wpuścić w jakąś przestrzeń swojego czyli porozmawiać ze mną?Tak. Zatroskany małżonek mówi: Wiesz, niepokoję się, nie wiem, co się dzieje, że przesta-łeś/przestałaś chodzić do kościoła. A jeszcze bardziej zastanawia mnie, dlaczego odtrącasz mnie i nie chcesz ze mną o tym pogadać. Rozmowa o wierze jest bardzo kiedyś Wieczory dla zakochanych, czyli kursy przygotowujące do małżeństwa. Mogłoby się wydawać, że ludziom najtrudniej rozmawia się o seksie. Ku mojemu zaskoczeniu wiele par twierdziło, że rozmawianie o wierze jest o wiele trudniejsze. Niełatwo się rozmawia o sprawach, które są intymne. A wiara jest rzeczą intymną. Nie wyobrażam sobie jednak, żeby w małżeństwie o tym nie rozmawiać. Intymność między ludźmi buduje nie tylko bliskość fizyczna, ale również bliskość duchowa i emocjonalna – może nawet bardziej niż ta fizyczna, która przecież w którymś momencie przestanie odgrywać aż tak istotną rolę. I dobrze, żeby wtedy intymność duchowa i emocjonalna były już na tyle silnie zbudowane, że związek przetrwa, że małżonkowie będą mieli ze sobą o czym rozmawiać, że będą ze sobą blisko cały to teraz załóżmy różne scenariusze. Ktoś powie: Mam totalny kryzys wiary. Przeżywam noc ciemną. Nie mam potrzeby się modlić, nie mam potrzeby chodzić do takim wyznaniu można zapytać: Jak ci mogę w tym towarzyszyć? A jak by to towarzyszenie w wypadku małżonków miało wyglądać? Ten kryzys wiary powoduje, że jedna ze stron przestaje chodzić do tylko że w kryzysie wiary albo w nocy ciemnej nie jest tak, że człowiek wierzący nagle staje się niewierzący. Jego wiara i praktyki religijne przechodzą oczyszczenie. Jak towarzyszyć takiej osobie? Z dużą cierpliwością, bez nacisku, z otwartością na rozmowę. Może się na przykład okazać, że to nie tyle jest kryzys wiary, ile kryzys zewnętrznych form religijności. A pod spodem jest pragnienie Boga, które wciąż pozostaje o zewnętrznych formach, ma ojciec na myśli chodzenie na mszę świętą, udział w nabożeństwach?Tak. W każdym kryzysie wiary podane są w wątpliwość moje motywacje. Dlaczego coś robię? To jest najistotniejsze pytanie. Dlaczego chodzę do kościoła? Po co tam chodzę? Czy ze względu na to, że ktoś mnie widzi, czy ze względu na to, żeby komuś zrobić przyjemność, czy ze względu na to, żeby się lepiej poczuć, czy ze względu na Pana Boga? W kryzysie wiary odfruwają wszelkie motywacje niereligijne. Pozostaje tylko jeden powód – Bóg. A jeśli kryzys nie mija? I współmałżonek już nigdy nie wraca do wiary i do Kościoła? Trudno tak żyć. Można się poczuć oszukanym, osamotnionym, w jakimś sensie nawet jest miejscem, w którym nieuchronnie doświadcza się rozczarowania. Myślę, że zgodnie z zasadą: im większe zaczarowanie, tym większe potem rozczarowanie. Im bardziej poślubiam własne wyobrażenie przyszłego współmałżonka, tym bardziej będę się potem czuł oszukany. Nasze iluzje, które sobie tworzymy na temat innych osób, również tych najbliższych, nigdy nie pasują do realnych ludzi, z którymi się wiążemy. I choć jest to proces bolesny, to jednocześnie bardzo uwalniający, bo otwiera przestrzeń na spotkanie z realną osobą, taką, jaka ona o odwrotnej sytuacji, to znaczy, gdy jedno z małżonków staje się ultrareligijne i wszystko, co się wiąże z religią, jest ważniejsze niż dom, praca, rodzina. Jeśli praktykowanie wiary zaczyna przesłaniać obowiązki wynikające z tego, kim jesteśmy – mężem, żoną, matką czy ojcem – i jeśli w kościele zaczynamy spędzać więcej czasu niż w domu, to może być znak, że religijność zaczęła pełnić jakąś funkcję pozareligijną i jest komuś do czegoś to znaczy?To znaczy, że używa religii do osobistych celów – żeby się lepiej poczuć, żeby sobie poradzić z samotnością, żeby zaspokoić jakieś swoje głodne potrzeby. Jak sobie ojciec wyobraża taką rozmowę między małżonkami? Przecież osoba, która bardzo, albo raczej za bardzo angażuje się religijnie, uwagi swojego współmałżonka potraktuje jako atak na jej wiarę. Dlatego nie czekałbym z rozmową, ale działał, widząc pierwsze jaskółki takiej sytuacji. Jeśli druga strona za dużo czasu spędza w kościele, jednocześnie zaniedbując naszą relację, dom i dzieci, to reagowałbym natychmiast, mówiąc wprost: Widzę, że coś się z tobą dzieje. Z czego to wynika? Jak ty to rozumiesz? Co się stało? I to jest jeszcze moment, w którym możemy się porozumieć. Natomiast jeżeli będziemy czekać, aż sytuacja nabierze kolorytu „ultra”, a skrajności nigdy nie są dobre, to może się okazać, że jest już za późno na dogadanie się. I każdy argument będzie traktowany jako atak. Dlaczego? Dlatego, że nie pasuje do systemu. Wtedy nie ma szansy na dobrą, sensowną i owocną co dla jednego będzie już ultra, dla drugiej strony wcale takie nie musi być. Przecież nie jest tak, że małżonkowie mają takie same potrzeby religijne, tak samo przeżywają swoją wiarę. Ktoś może bardziej dojrzewa i zaczyna inaczej patrzeć na swoje życie religijne. Kiedyś mu wystarczała msza raz w tygodniu w niedzielę, a teraz na przykład chce się zaangażować w jakąś wspólnotę czy jasne. Mamy do tego prawo. Więc chyba nie można oczekiwać, że małżonkowie będą zawsze na tym samym etapie wiary, zawsze tak samo gorliwi i różnice oczywiście są i zawsze będą. Ale to jednak jest inna sytuacja niż ta, gdy ktoś staje się niewierzący albo ultrareligijny. Czy wiara albo jej brak mogą nas podzielić?Jest takie niebezpieczeństwo, zwłaszcza gdy używamy wiary, żeby zyskać przewagę nad współmałżonkiem. Wyobraźmy sobie kłótnię małżeńską. Stosunkowo łatwo ulec pokusie, aby dołożyć drugiej stronie, mówiąc: Latasz codziennie do kościoła, a nie można z tobą wytrzymać! To jest gwóźdź do trumny. Wiara staje się orężem w padło w tej rozmowie jedno niezwykle istotne słowo: „miłość”. A przecież zakładamy, że rozmawiamy o ludziach, którzy się kochają. Skoro kogoś kocham, to akceptuję go takiego, jaki jest. Czyli przyjmuję go także z tą niewiarą, z tym jego innym dojrzewaniem religijnym. Na tym polegałaby dojrzała miłość?Bez słowa „miłość” nasza rozmowa nie miałaby sensu. Akceptacja to ważna część miłości. Dojrzała miłość to jednak nie tylko przyjęcie, ale również granice. To jak dwie strony tej samej monety. Miłość potrafi powiedzieć „tak”, ale umie również powiedzieć „nie”. Potrafi zaakceptować, przyjąć, ale ma też odwagę się nie zgodzić i zaprotestować. Sakrament, nawet jeśli przed ołtarzem ślubuje tylko jedna osoba, jest łaską? Tak, jest łaską, ale ta łaska potrzebuje zaangażowania i współpracy. To nie jest magia ani weksel gwarantujący, że wszystko będzie dobrze. Bóg mówi: Będę z tobą w każdej sytuacji, która cię spotka. A w tym przypadku: Będę z wami w każdej sytuacji, która was spotka. TOMASZ GAJ – ur. 1974, dominikanin, absolwent teologii PAT oraz psychologii w SWPS, ukończył podyplomowe studium terapeutyczne w Laboratorium Psychoedukacji, współautor książki Sankofa. Nie zmarnuj życia, pracuje w Dominikańskim Ośrodku Formacji i Rozwoju TABGHA, mieszka w klasztorze na Polach Redakcji portalu artykuł pochodzi z pierwszego numeru miesięcznika "W drodze" w roku portalu dziękuje wydawnictwu "W drodze" za udostępnienie powyższego materiału. Zainteresowanych pozostałymi artykułami odsyłamy do miesięcznika.

czym jest dla mnie wiara